R.A.Salvatore,Εξορία.

Αποσπάσματα από το βιβλίο του R.A.Salvatore,"The Legend of Drizzt,Exile":

"Φιλία.
Φιλία,η λέξη αυτή κατέληξε να σημαίνει πολύ διαφορετικά πράγματα ανάμεσα στις διάφορες φυλές και πολιτισμούς.Σε μερικές κοινωνίες,η φιλία γενικά υποστηρίζεται από το αμοιβαίο συμφέρον.Όσο επωφελούνται και τα δύο μέρη από την ένωση,παρέχει ασφάλεια.Αν η πίστη όμως δεν συγκαταλέγεται μεταξύ των αρχών που διέπουν τη ζωή κάποιου,από τη στιγμή που ο ένας φίλος θα αρχίσει να πιστεύει ότι θα έχει περισσότερα να κερδίσει χωρίς τον άλλον,η ένωση θα τερματίζεται ταχύτατα.
   Λίγους φίλους είχα στη ζωή μου και,ακόμη και αν ζήσω χίλια χρόνια,υποψιάζομαι ότι αυτό δεν θα αλλάξει.Αυτό όμως ελάχιστα με θλίβει,μιας και όσοι με αποκάλεσαν φίλο τους ήταν πρόσωπα με σπουδαίο χαρακτήρα,που πλούτισαν την υπαρξή μου,της έδωσαν αξία.
   Άλλες κοινωνίες στηρίζονται στις δυνάμεις ολόκληρης της κοινότητας κι όχι στην παράνοια του εγωιστικού ατομικισμού.Έτσι,είναι πραγματικά μεγαλύτερες οι χαρές που μπορεί κανείς να μοιραστεί με τους άλλους."




"Φίλοι και εχθροί.
Να ζει κανείς ή να επιβιώνει;Μέχρι την ημέρα που βρέθηκα έξω από την πόλη,δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ τη σημασία αυτής της τόσο απλής ερώτησης.
   Φεύγοντας από την πόλη,πίστευα ότι το να επιβιώνω ήταν αρκετό,πίστευα ότι θα μπορούσα να μείνω πιστός στις αρχές μου και να είμαι ικανοποιημένος ακολουθώντας τη μοναδική πορεία που ανοιγόταν μπροστά μου.Η εναλλακτική λύση ήταν η βρομερή πραγματικότητα της πόλης και η συμβίωση με τις διεστραμμένες αρχές που καθοδηγούσαν το λαό μου.Αν αυτό λέγεται ζωή,πίστευα,τότε είναι σίγουρα προτιμότερο απλά να επιβιώνω.
   Κι όμως,αυτή η 'απλή επιβίωση' παραλίγο να με σκοτώσει.Χειρότερα ακόμα,παραλίγο να μου στερήσει όλα όσα θεωρούσα πολύτιμα.
   Μια άλλη φυλή μου έδειξε ένα διαφορετικό δρόμο.Η κοινωνία τους,δομημένη και γαλουχημένη στις αρχές της κοινωνικότητας και της ενότητας,αποδείχθηκε αυτό που πάντα ονειρευόμουν για τη πόλη μου.Εκείνοι δεν επιβίωναν απλά.Ζούσαν και γελούσαν κι εργάζονταν,τα κέρδη τα μοιράζονταν όλοι μαζί,όπως και τον πόνο από τις απώλειες,που ήταν αναπόφευκτες στον εχθρικό κόσμο.
   Η χαρά είναι μεγαλύτερη όταν την μοιράζεσαι με φίλους,ενώ η θλίψη μειώνεται όταν έχεις κάποιον να τη μοιραστείς.Έτσι είναι η ζωή."

R.A.Salvatore,Πατρίδα.

Αποσπάσματα από το βιβλίο του  R.A.Salvatore,"The Legend of Drizzt,Homeland":

"Κοινωνική θέση.
Κοινωνική θέση,η λέξη που κεντρίζει ακατάπαυστα τις βαθύτερες προσδοκίες.Η φιλοδοξία υπερισχύει της κοινής λογικής και στο άκουσμά της η συμπόνια εξαφανίζεται.
   Υπάρχουν κανόνες συμπεριφοράς,κάθε κοινωνία πρέπει να είναι υπερήφανη για τους κανόνες της.Το πρόσχημα της δικαιοσύνης είναι απαραίτητο και υπάρχουν ποινές που επιβάλλονται στο όνομά της.Το να καρφώσεις ένα μαχαίρι στην πλάτη του αντιπάλου σου μέσα στο χάος μιας γενικότερης μάχης ή κρυμμένος μέσα στις σκιές σ' ένα ερημικό δρομάκι είναι πάντως αποδεκτό και μάλιστα επικροτείται.Η έρευνα δεν ειναι απ' τα δυνατά χαρτιά της δικαιοσύνης.Κανείς δεν νοιάζεται τόσο,ώστε να μπει στον κόπο.
  Το σύστημα ιεράρχισης που ακολουθούμε είναι το παράδοξο της φυλής μας,ο εγκλωβισμός της δύναμής μας μέσα στη δίψα μας για δύναμη.Η ιεραρχία κερδίζεται με προδοσία και η προδοσία είναι η μοίρα εκείνων που την κατακτούν.Οι ισχυρότεροι της κοινωνίας περνούν τις μέρες τους ρίχνοντας κλεφτές ματιές πάνω από τον ώμο τους,περιμένοντας το μαχαίρι που θα τους καρφώσει πισώπλατα.Αλλά ο θάνατος συνήθως τους βρίσκει απο μπροστά."


"Η Ακαδημία.
Εκεί γίνεται η διασπορά των ψεμάτων που κρατούν ενωμένη την κοινωνία,εκεί βασιλεύει απόλυτα η ψευτιά κι επαναλαμβάνεται τόσες φορές,ώστε ακούγεται σαν αλήθεια παρά τις αποδείξεις για το αντίθετο.Τα μαθήματα που διδάσκονται οι νέοι για το τι είναι αληθινό και τι δίκαιο τα διαψεύδει τόσο κραυγαλέα η καθημερινή ζωή,ώστε είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πως θα μπορούσε οποιοσδήποτε να τα πιστέψει.Παρ' όλ' αυτά,τα πιστεύουν.
    Οι απόφοιτοι ζουν πιστεύοντας πως όλα είναι αποδεκτά,αν καταφέρεις να τη γλυτώσεις και να παραμείνεις ατιμώρητος,ότι η προσωπική ικανοποίηση είναι ο πιο σημαντικός λόγος ύπαρξης και ότι η εξουσία καταλήγει στα χέρια αυτής ή αυτού που είναι αρκετά ισχυρός και αρκετά πανούργος ώστε να την αρπάξει από τα αδύναμα χέρια εκείνων που δεν την αξίζουν πια.Η συμπόνια δεν έχει θέση στην κοινωνία,αλλά η συμπόνια,όχι ο φοβος,φέρνει την αρμονία.Η αρμονία,η προσπάθεια για την επίτευξη κοινών στόχων,είναι αυτή που οδηγεί στο μεγαλείο."

Τέχνη

   Καταρχάς καλημέρα.Θα σου πω κάτι,η κοινωνία είναι άδικη.Τι;Το ήξερες;Εμ βέβαια,ακόμα και η μικρή μου αδερφή το ξέρει!
   Και που λες,σύρθηκα σήμερα ως το plaisio να πάρω μυτάκια για έναν ραπιδογράφο (μιας που το προηγούμενο το έσπασα) και κανά μελάνι.Τους ραπιδογράφους μεν,τους έχουν από 20 ευρώ και πάνω,οι καλές ξυλομπογιές 2 ευρώ η μία,μηχανικά μολύβια πανάκριβα,και μη μιλήσω για γραφεία,πλακέτες κλπ.
Και η ερώτηση μου είναι γιατί;Γιατί χρεώνουν τους καλλιτέχνες (λέμε τώρα) και τους γραφίστες τόσο πολύ;Εμείς δεν υποτίθεται ότι είμαστε οι "φτωχοί",χωρίς δουλειά,που δεν έχουμε καμία στήριξη απ'την κοινωνία;Για να καταλήξω,δεν κερδίζουμε αρκετά και μας χρεώνουν και πανάκριβα από 'πάνω!Φταίει το κράτος;Ναι...αλλά όχι μόνο το κράτος.Φταίμε και εμείς οι ίδιοι,αν ούτε εμείς υποστηρίζουμε την τέχνη,πόσο μάλλον το κράτος!
   Για να καταλάβεις ότι έχουμε πρόβλημα,θα σε ρωτήσω κάτι ακόμα.Πηγαίνεις σε μουσεία;βαριέσαι;Πηγαίνεις στο θέατρο;ναι;μια φορά στους πέντε μήνες;;Με καταλαβαίνεις.Ξέρω πως έχεις δουλειές,πως είσαι πολυάσχολος/η κλπ. κλπ.,αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι επιβάλλεις στον εαυτό σου την τιμωρία που επέβαλλαν τοοότε οι Αθηναίοι στους Μυτιληναίους.
   Θυμάσαι;;Τότε στην αρχαία Ελλάδα που η Αθήνα είχε καταντήσει τυραννική,και οι Μυτιληναίοι επαναστάτησαν εναντίον της...οι Αθηναίοι λοιπόν,τους επέβαλλαν δύο τιμωρίες.Πρώτον,κλασσικά,τους έσφαξαν και δεύτερον τους απαγόρεψαν για επτά (αν θυμάμαι καλά) χρόνια να αναπτύξουν οποιαδήποτε τέχνη.Ούτε σχολεία ούτε βιβλία ούτε θέατρο,μουσική,τίποτα.
Εμείς γιατί το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας....;